άτιτλο

Δεν γράφω τόσο συχνά όσο θα ήθελα. Δεν τσεκάρω καν το e-mail μου σε καθημερινή βάση.
Μοιράζομαι περισσότερο τον λόγο, το γέλιο, τα βλέμματα με ανθρώπους σε απευθείας σύνδεση. Φίλους ή εν δυνάμει φίλους. Τους χαμογελάω και απαντούν.
Σήμερα έχω καλή διάθεση… Χαμογελάω στην οθόνη κι εκείνη εξακολουθεί να με κοιτάει με το ίδιο ακριβώς στυλ…

Αρκάς

Πονάμε όταν γράφουμε...

Το κάδρο στον τοίχο δεν έχει βρει ακόμα τη θέση του
ούτε κι ο τοίχος τη μορφή του.
Παραμένει κενός περιμένοντας το λόγο μου.
Πώς να του εξηγήσω τη ματαιότητα αυτής της αναμονής;
Είμαι πολύ αδύνατη στη γλώσσα.
Αλλού εγώ, αλλού οι τελείες.
Στίξη παράταιρη, λαθεμένο θαυμαστικό
κι ερωτηματικό ανέραστο σε πτώσεις χωρίς πρόσωπο.
Ακέφαλοι καβαλάρηδες σ’ ένα αύριο δίχως μέλλοντα.
Παρόν χωρίς συναίσθηση του χρόνου
μ’ έναν ενεστώτα όμοιο με χτεσινό μέλλοντα
κι έναν αόριστο οριστικότερο από ποτέ.
Ορθογραφία χωρίς γραφή
σε χρόνους προβληματικούς απροβλημάτιστων προσώπων.
Το μέλλον μάλλον που ποτέ του δεν υπήρξε δίχως χτες
πάνω σ’ ένα χτες που υπάρχει δίχως αύριο.

Πονάμε όταν γράφουμε...

Τα ουσιαστικά ρήματα παραμένουν άκλιτα
κι η ώρα που θα κληθούν οι κλίσεις άγνωστη.
Συντακτικό ασύντακτο και γραμματική τυφλή.
Η σκέψη δίχως ενορχήστρωση
κι ο λόγος που δεν λέχθηκε, ο τελευταίος θάνατος.

xiozil_2004

Μια καθημερινή σκηνή

.. Βγαίνω από τον σταθμό του ηλεκτρικού και το σώμα μου κινείται αυτόματα έχοντας αποθηκεύσει στον σκληρό του δίσκο την καθημερινή μου πορεία ενώ ταυτόχρονα το μυαλό μου έχει μπλοκάρει στην προσπάθειά του να βάλει σε τάξη όλα εκείνα που πρέπει να γίνουν στο διάστημα της σημερινής ημέρας.
Αύριο είναι η μεγάλη μέρα, η συνέντευξη για την καινούργια δουλειά, και χρειάζεται να είμαι καλά προετοιμασμένη. Χτες κάθισα μέχρι αργά για να ενημερώσω το βιογραφικό μου και να κάνω τις διορθώσεις που πρότεινε η Μαίρη. Έχει μεγαλύτερη εμπειρία κι οι επισημάνσεις της ήταν σωστές... Ψάχνω βιαστικά την τσάντα μου. Ευτυχώς δεν ξέχασα τη δισκέτα.
Εν τω μεταξύ, έχω ήδη διασχίσει τα δυο στενά που μεσολαβούν από την είσοδο του σταθμού μέχρι την είσοδο του φωτοτυπείου. Τρία άτομα περιμένουν πριν από μένα. Στέκομαι στο πλάι της πόρτας, παρατηρώντας την κίνηση μέσα απ’ τη τζαμαρία, για να δώσω στον εαυτό μου την ευκαιρία ν’ ανάψει ένα τσιγάρο, κατευνάζοντας κάπως τον εκνευρισμό της αναμονής. Ο κύριος με το γκρι κουστούμι και την μπλε γραβάτα στο τέλος της ουράς των τριών μοιάζει να ζήλεψε και κατευθύνεται με σταθερά βήματα προς το μέρος μου. “Δεν θα το κάνω εγώ αυτό…”, τον ακούω να λέει με ύφος έντονο καθώς περνάει από μπροστά μου για να συνεχίσει διανύοντας μια απόσταση τριών περίπου μέτρων από το σημείο που στέκομαι και κάνοντας μεταβολή να επιστρέψει και πάλι, επαναλαμβάνοντας αυτό το νευρικό πήγαινε-έλα ενώ ο τόνος της φωνής του ανεβαίνει όλο και περισσότερο καθώς συνεχίζει τον χωρίς ειρμό μονόλογό του.
Υπάρχουν και χειρότερα, σκέφτομαι, κι αισθάνομαι ικανοποιημένη που τα καταφέρνω να μην παραμιλάω στο δρόμο. Οι πολλές ταυτόχρονες εργασίες είχαν μάλλον φορτώσει τον σκληρό του μυαλού μου το οποίο συνέχιζε να λειτουργεί αλλά με πιο αργές ταχύτητες. Θα έπρεπε να έχω παρατηρήσει νωρίτερα το καλώδιο που κρεμόταν από το αυτί του εν λόγω κυρίου και ήταν ικανό να μετατρέψει τη προηγούμενη εικόνα, να την γυαλίσει και να την φέρει στα μέτρα του πολυάσχολου επιχειρηματία που έμοιαζε πιο κοντινή στην πραγματικότητα.
Χρειάζομαι οπωσδήποτε ένα hands free. Αυτό το μαγικό καλώδιο, που θα ξεκινάει απ’ τ’ αυτί μου καταλήγοντας σε κάποια τσέπη, κάτι μέρες σαν την σημερινή μου είναι απαραίτητο. Δημιουργεί τις καλύτερες προϋποθέσεις για να μπορώ να μιλάω μόνη μου στο δρόμο. Δεν θα χρειάζεται πλέον να προσέχω μήπως ξεχαστώ και αρχίσω να λέω δυνατά τις σκέψεις μου όταν το μυαλό μου μπλοκάρει στην προσπάθεια του να οργανώσει όλες τις δραστηριότητες που πρέπει να χωρέσουν στο υπόλοιπο μιας μέρας που οι ώρες της δεν επαρκούν για να τις χωρέσουν. Και όχι μόνο. Τα βράδια που φεύγω εκνευρισμένη από τους καυγάδες στα ραντεβού με τον Μιχάλη δεν θα χρειάζεται να περιμένω για να φτάσω ως το σπίτι μου για ν’ αρχίσω να βρίζω. Με το μαγικό ακουστικό στο αυτί μου θα καταφέρνω να έχω ήδη εκτονωθεί μέχρι να φτάσω, ώστε να μπορώ άνετα ν’ απολαύσω την αγκαλιά του καναπέ μου. Τις μέρες, πάλι, που υπάρχει ένταση στη δουλειά, θα βγαίνω καλωδιομένη στο μπαλκόνι κι όλη η ένταση θα ξεθυμαίνει πριν ξαναμπώ μέσα. Και μέσα σ’ όλο αυτό, το καλύτερο είναι πως κανείς δεν θα παρεξηγεί αυτό που κάνω. Το αντίθετο μάλιστα. Θα φαίνομαι πιο σπουδαία και περισσότερο πολυά-σχολη απ’ ότι στην πραγματικότητα είμαι! Φοβερή εφεύρεση τα hands free!!!

xiozil_25.06.07

υποσχέσεις...

.... Υποσχέθηκα στη γειτόνισσα να υιοθε-τήσω τις γλάστρες της κατά την περίοδο της απουσίας της. Είχαμε κανονίσει να τις μεταφέρει σήμε-ρα. Γουρούνι εγώ, δεν εμφανίστηκα. Άλλωστε της είχα πει: “Είμαι πνιγμένη αυτές τις μέρες. Αν δεν με βρείτε να τις αφήσετε στο διάδρο-μο και θα τις πάρω εγώ μέσα.” Δεν είναι ψέματα. Πνιγμένη σε σκέψεις, προβληματισμούς, απολογισμούς και σχεδια-σμούς…
Πνιγμένη στα μαξιλάρια του καναπέ μου, δεν σηκώνομαι. Ακούω τα βήματα, τον ήχο της γλάστρας που ακουμπάει στο μάρμαρο του διαδρόμου… και πάλι βήματα. Αυτή η γλάστρα είναι μεγαλύτερη, αν κρίνω από τον ήχο. Ακόμα μια διαδρομή κι άλλη μια φορά τα βήματα που επιστρέφουν. Ο ήχος της πόρτας που κλείνει και μετά σιωπή…
Δεν ήθελα να έρθει μέσα. Αδυνατώ αυτή τη στιγμή ν’ ασχοληθώ με τα συνήθη μικροπράγματα, να σηκωθώ ν’ αδειάσω το τασάκι, να μαζέψω το κουτί της πίτσας απ’ το πάτωμα και την κούπα που ’χει ξεμείνει από τον πρωινό καφέ.
Το προηγούμενο βράδυ το διάβασμα με είχε συνεπάρει σε τέτοιο βαθμό που δεν κατάλαβα πότε οι δείκτες του ρολογιού έκαναν τόσους κύκλους που έδειχναν πλέον 5.00π.μ. Αυτό δικαιολογεί κάπως -αν και όχι απόλυτα- τη σημερινή μου νωθρότητα και την οργανωμένη διαμαρτυρία εγκεφαλικών και μυϊκών κυττάρων για τις υπερωρίες που αναγκάστηκαν να δουλέψουν.

xiozil

εικόνες καθημερινής τρέλλας

Χτες βράδυ αργήσαμε πά-λι, ως συνήθως. Παρόλο που σήμερα δεν υπάρχει καμμιά πιεστική ανάγκη ν’ αποτινάξω βίαια το πάπλωμα, το μάτι μου άνοιξε την συνηθισμένη του ώρα. Εξετάζω το χώρο γύρω μου, λες και τον βλέπω πρώτη φορά. Κοιτάω τον άντρα που εξακολουθεί να κοιμάται δίπλα μου ατάραχος και μου μοιάζει ξένος… Μήπως ξύπνησα στη ζωή κάποιας άλλης;
Σηκώνομαι προσεκτικά. Τα μπουκάλια από τη χτεσινή μπυροποσία κοσμούν ακόμα το τραπέζι. Ανάβω το πρώτο τσιγάρο της ημέρας και χαζεύω από το παράθυρο της κουζίνας πλένοντας τα ποτήρια υπό τους ήχους της συναυλίας που οργανώνει η καφετιέρα σε συνεργασία με τη βροχή που πέφτει στο τζάμι.
Υπνωτισμένη, επιστρέφω στις πρώτες μου σκέψεις. Τρομάζω στην ιδέα ότι αυτή είναι η δική μου ζωή. Κι όμως είναι. Και την κινεί μόνο η νοσταλγία των ημερών που ανήκουν σε χρόνους παρελθόντες, των ημερών που ο έρωτας δήλωνε παρών κάθε πρωί. Κι ο ένοχος άλλη μια φορά ατιμώρητος… Τον έχω αναγνωρίσει. Κι όμως παραμένει ατιμώρητος.
Ο χρόνος… Ο μόνος υπαίτιος… Απόλυτος κι αδυσώπητος παρασύρει τα πάντα. Μετατρέπει τους έρωτες σε συνήθεια και τους νεανικούς οραματισμούς σε ανέφικτα όνειρα του γήρατος.

xιοzίλ_02.04.07

free hugs

πού;;;

.. Ο καφές στο πάρκο είναι απόλαυση, χαλάρωση, κοινωνι-κότητα, απομόνωση, φυγή από την αθηναϊκή σκονισμένη ζέστη, αγαπημένη καλοκαιρινή συνήθεια…

Η νύχτα της αιθυλικής αλκοόλης, αγορασμένη από την τελευταία έκθεση βιβλίου, έφτασε στο τέλος της. Κλείνω το βιβλίο μου ρουφώντας θορυβώδικα την τελευταία γουλιά του καφέ.

Το ζευγάρι στο βάθος δεξιά είναι ακόμα ερωτευμένο. Το διατυμπανίζουν μ’ όλο τους το είναι, το διαδηλώνουν τα βλέμματά τους, το διασαφηνίζουν οι κινήσεις τους χωρίς ν’ αφήνουν περιθώριο για την παραμικρή αμφιβολία. Έχουν πολλά ακόμα ν’ ανακαλύψουν ο ένας για τον άλλο. Μάτια και χέρια κινούνται βιαστικά, σχεδόν απεγνωσμένα, συστρατευμένα σ’ αυτόν το σκοπό.
Το απέναντί μου ζευγάρι σε πλήρη αντίθεση. Το θλιμμένο της βλέμμα προδίδει πως οι κοινές τους μέρες οδεύουν προς το τέλος τους. Το αδιάφορο χαμόγελό του βιάζεται να το επιβεβαιώσει. Προσπαθώ να τους φανταστώ στη θέση του ζευγαριού στο βάθος. Πηγαίνοντας το χρόνο πίσω, τους πετυχαίνω στο τραπεζάκι στο βάθος, να διαδηλώνουν τον έρωτά τους κάτω απ’ τα δέντρα. Με τη δική μου μηχανή του χρόνου αλλάζω ταχύτητες… Σε κάποια αόριστη στιγμή του μέλλοντος, στο απέναντι τρα-πεζάκι, το πρώτο ζευγάρι αποχαι-ρετά με θλιμμένα βλέμματα τον μι-κρό θεό που φτε-ρουγίζει μακριά τους…
Πού πάει ο έρωτας που φεύγει;;;

xiozil

Τανγκό μες στον καθρέφτη (Μ.Βαμβουνάκη)

… Δεν μπορώ να φέρω κανέναν στο νου μου με παρόν. Με παρόν βρε παιδί μου. Μ’ ένα παρόν απτό, στρογγυλό και συγκεκριμένο, όπως ένα πορτοκάλι που το πετάς πάνω κι εκείνο πάλι πέφτει στην παλάμη σου κάνοντας «χραπ!». Το σίγου-ρο «χραπ» του υπαρκτού που αμφιβολία δεν σηκώνει.
Όχι, μόνο στο παρόν δεν περπατάμε. Σα να ’ναι άφα-ντο ή επίφοβο. Περπατάμε με το νου σφηνωμένο σε ιστορίες παλιές που πλάθουμε και αναπλάθουμε ανάλογα τη μέρα, ανάλογα την ανάγκη, κι ανάλογα τον ακροατή….
Περπατάμε με το νου σφηνωμένο στον αόρατο και μακρινό ορίζοντα αυτού που, κάποτε, θα μας συμβεί κι όπως νομίζουμε πως θα μας συμβεί. Σα φαντάσματα, σαν οράματα κυκλοφορούμε μέσα στην καθημερινότητά μας αδιαφορώντας να ζήσουμε πραγματικά.
Παλεύω κι εγώ με τις ροπές μου…

Μάρω Βαμβουνάκη, “Ταγκό μες στον καθρέφτη”

ταξίδι..