υποσχέσεις...

.... Υποσχέθηκα στη γειτόνισσα να υιοθε-τήσω τις γλάστρες της κατά την περίοδο της απουσίας της. Είχαμε κανονίσει να τις μεταφέρει σήμε-ρα. Γουρούνι εγώ, δεν εμφανίστηκα. Άλλωστε της είχα πει: “Είμαι πνιγμένη αυτές τις μέρες. Αν δεν με βρείτε να τις αφήσετε στο διάδρο-μο και θα τις πάρω εγώ μέσα.” Δεν είναι ψέματα. Πνιγμένη σε σκέψεις, προβληματισμούς, απολογισμούς και σχεδια-σμούς…
Πνιγμένη στα μαξιλάρια του καναπέ μου, δεν σηκώνομαι. Ακούω τα βήματα, τον ήχο της γλάστρας που ακουμπάει στο μάρμαρο του διαδρόμου… και πάλι βήματα. Αυτή η γλάστρα είναι μεγαλύτερη, αν κρίνω από τον ήχο. Ακόμα μια διαδρομή κι άλλη μια φορά τα βήματα που επιστρέφουν. Ο ήχος της πόρτας που κλείνει και μετά σιωπή…
Δεν ήθελα να έρθει μέσα. Αδυνατώ αυτή τη στιγμή ν’ ασχοληθώ με τα συνήθη μικροπράγματα, να σηκωθώ ν’ αδειάσω το τασάκι, να μαζέψω το κουτί της πίτσας απ’ το πάτωμα και την κούπα που ’χει ξεμείνει από τον πρωινό καφέ.
Το προηγούμενο βράδυ το διάβασμα με είχε συνεπάρει σε τέτοιο βαθμό που δεν κατάλαβα πότε οι δείκτες του ρολογιού έκαναν τόσους κύκλους που έδειχναν πλέον 5.00π.μ. Αυτό δικαιολογεί κάπως -αν και όχι απόλυτα- τη σημερινή μου νωθρότητα και την οργανωμένη διαμαρτυρία εγκεφαλικών και μυϊκών κυττάρων για τις υπερωρίες που αναγκάστηκαν να δουλέψουν.

xiozil