Χτες βράδυ αργήσαμε πά-λι, ως συνήθως. Παρόλο που σήμερα δεν υπάρχει καμμιά πιεστική ανάγκη ν’ αποτινάξω βίαια το πάπλωμα, το μάτι μου άνοιξε την συνηθισμένη του ώρα. Εξετάζω το χώρο γύρω μου, λες και τον βλέπω πρώτη φορά. Κοιτάω τον άντρα που εξακολουθεί να κοιμάται δίπλα μου ατάραχος και μου μοιάζει ξένος… Μήπως ξύπνησα στη ζωή κάποιας άλλης;Σηκώνομαι προσεκτικά. Τα μπουκάλια από τη χτεσινή μπυροποσία κοσμούν ακόμα το τραπέζι. Ανάβω το πρώτο τσιγάρο της ημέρας και χαζεύω από το παράθυρο της κουζίνας πλένοντας τα ποτήρια υπό τους ήχους της συναυλίας που οργανώνει η καφετιέρα σε συνεργασία με τη βροχή που πέφτει στο τζάμι.
Υπνωτισμένη, επιστρέφω στις πρώτες μου σκέψεις. Τρομάζω στην ιδέα ότι αυτή είναι η δική μου ζωή. Κι όμως είναι. Και την κινεί μόνο η νοσταλγία των ημερών που ανήκουν σε χρόνους παρελθόντες, των ημερών που ο έρωτας δήλωνε παρών κάθε πρωί. Κι ο ένοχος άλλη μια φορά ατιμώρητος… Τον έχω αναγνωρίσει. Κι όμως παραμένει ατιμώρητος.
Ο χρόνος… Ο μόνος υπαίτιος… Απόλυτος κι αδυσώπητος παρασύρει τα πάντα. Μετατρέπει τους έρωτες σε συνήθεια και τους νεανικούς οραματισμούς σε ανέφικτα όνειρα του γήρατος.
xιοzίλ_02.04.07
1 comment:
Ο έρωτας γίνεται συνήθεια γιατί καθημερινά ανεβάζεις τις απαιτήσεις μειώνοντας τις υποχρεώσεις. Τα όμορφα γίνονται δεδομένα, τα άγνωστα αλήθειες ενώ τα μυστήρια ισοπεδώνονται. Επιβεβαιώνουμε την αγάπη δοκιμάζοντας τον άλλο με τα σκληρότερα χτυπήματα - με συγχωρείς άρα με αγαπάς. Αέναα αγκάθια. Γύρνα πίσω σε εκείνη τη πρώτη στιγμή και άσε τον εγωισμό παραπέρα.
Όσο για τα οράματα χάνονται όταν έρθει το βόλεμα.
Παθών
xblog
Post a Comment