Τανγκό μες στον καθρέφτη (Μ.Βαμβουνάκη)

… Δεν μπορώ να φέρω κανέναν στο νου μου με παρόν. Με παρόν βρε παιδί μου. Μ’ ένα παρόν απτό, στρογγυλό και συγκεκριμένο, όπως ένα πορτοκάλι που το πετάς πάνω κι εκείνο πάλι πέφτει στην παλάμη σου κάνοντας «χραπ!». Το σίγου-ρο «χραπ» του υπαρκτού που αμφιβολία δεν σηκώνει.
Όχι, μόνο στο παρόν δεν περπατάμε. Σα να ’ναι άφα-ντο ή επίφοβο. Περπατάμε με το νου σφηνωμένο σε ιστορίες παλιές που πλάθουμε και αναπλάθουμε ανάλογα τη μέρα, ανάλογα την ανάγκη, κι ανάλογα τον ακροατή….
Περπατάμε με το νου σφηνωμένο στον αόρατο και μακρινό ορίζοντα αυτού που, κάποτε, θα μας συμβεί κι όπως νομίζουμε πως θα μας συμβεί. Σα φαντάσματα, σαν οράματα κυκλοφορούμε μέσα στην καθημερινότητά μας αδιαφορώντας να ζήσουμε πραγματικά.
Παλεύω κι εγώ με τις ροπές μου…

Μάρω Βαμβουνάκη, “Ταγκό μες στον καθρέφτη”