.. Ο καφές στο πάρκο είναι απόλαυση, χαλάρωση, κοινωνι-κότητα, απομόνωση, φυγή από την αθηναϊκή σκονισμένη ζέστη, αγαπημένη καλοκαιρινή συνήθεια…
Η νύχτα της αιθυλικής αλκοόλης, αγορασμένη από την τελευταία έκθεση βιβλίου, έφτασε στο τέλος της. Κλείνω το βιβλίο μου ρουφώντας θορυβώδικα την τελευταία γουλιά του καφέ.
Το ζευγάρι στο βάθος δεξιά είναι ακόμα ερωτευμένο. Το διατυμπανίζουν μ’ όλο τους το είναι, το διαδηλώνουν τα βλέμματά τους, το διασαφηνίζουν οι κινήσεις τους χωρίς ν’ αφήνουν περιθώριο για την παραμικρή αμφιβολία. Έχουν πολλά ακόμα ν’ ανακαλύψουν ο ένας για τον άλλο. Μάτια και χέρια κινούνται βιαστικά, σχεδόν απεγνωσμένα, συστρατευμένα σ’ αυτόν το σκοπό.
Το απέναντί μου ζευγάρι σε πλήρη αντίθεση. Το θλιμμένο της βλέμμα προδίδει πως οι κοινές τους μέρες οδεύουν προς το τέλος τους. Το αδιάφορο χαμόγελό του βιάζεται να το επιβεβαιώσει. Προσπαθώ να τους φανταστώ στη θέση του ζευγαριού στο βάθος. Πηγαίνοντας το χρόνο πίσω, τους πετυχαίνω στο τραπεζάκι στο βάθος, να διαδηλώνουν τον έρωτά τους κάτω απ’ τα δέντρα. Με τη δική μου μηχανή του χρόνου αλλάζω ταχύτητες…
Σε κάποια αόριστη στιγμή του μέλλοντος, στο απέναντι τρα-πεζάκι, το πρώτο ζευγάρι αποχαι-ρετά με θλιμμένα βλέμματα τον μι-κρό θεό που φτε-ρουγίζει μακριά τους…
Πού πάει ο έρωτας που φεύγει;;;
Η νύχτα της αιθυλικής αλκοόλης, αγορασμένη από την τελευταία έκθεση βιβλίου, έφτασε στο τέλος της. Κλείνω το βιβλίο μου ρουφώντας θορυβώδικα την τελευταία γουλιά του καφέ.
Το ζευγάρι στο βάθος δεξιά είναι ακόμα ερωτευμένο. Το διατυμπανίζουν μ’ όλο τους το είναι, το διαδηλώνουν τα βλέμματά τους, το διασαφηνίζουν οι κινήσεις τους χωρίς ν’ αφήνουν περιθώριο για την παραμικρή αμφιβολία. Έχουν πολλά ακόμα ν’ ανακαλύψουν ο ένας για τον άλλο. Μάτια και χέρια κινούνται βιαστικά, σχεδόν απεγνωσμένα, συστρατευμένα σ’ αυτόν το σκοπό.
Το απέναντί μου ζευγάρι σε πλήρη αντίθεση. Το θλιμμένο της βλέμμα προδίδει πως οι κοινές τους μέρες οδεύουν προς το τέλος τους. Το αδιάφορο χαμόγελό του βιάζεται να το επιβεβαιώσει. Προσπαθώ να τους φανταστώ στη θέση του ζευγαριού στο βάθος. Πηγαίνοντας το χρόνο πίσω, τους πετυχαίνω στο τραπεζάκι στο βάθος, να διαδηλώνουν τον έρωτά τους κάτω απ’ τα δέντρα. Με τη δική μου μηχανή του χρόνου αλλάζω ταχύτητες…
Σε κάποια αόριστη στιγμή του μέλλοντος, στο απέναντι τρα-πεζάκι, το πρώτο ζευγάρι αποχαι-ρετά με θλιμμένα βλέμματα τον μι-κρό θεό που φτε-ρουγίζει μακριά τους…Πού πάει ο έρωτας που φεύγει;;;
xiozil
No comments:
Post a Comment