Πονάμε όταν γράφουμε...

Το κάδρο στον τοίχο δεν έχει βρει ακόμα τη θέση του
ούτε κι ο τοίχος τη μορφή του.
Παραμένει κενός περιμένοντας το λόγο μου.
Πώς να του εξηγήσω τη ματαιότητα αυτής της αναμονής;
Είμαι πολύ αδύνατη στη γλώσσα.
Αλλού εγώ, αλλού οι τελείες.
Στίξη παράταιρη, λαθεμένο θαυμαστικό
κι ερωτηματικό ανέραστο σε πτώσεις χωρίς πρόσωπο.
Ακέφαλοι καβαλάρηδες σ’ ένα αύριο δίχως μέλλοντα.
Παρόν χωρίς συναίσθηση του χρόνου
μ’ έναν ενεστώτα όμοιο με χτεσινό μέλλοντα
κι έναν αόριστο οριστικότερο από ποτέ.
Ορθογραφία χωρίς γραφή
σε χρόνους προβληματικούς απροβλημάτιστων προσώπων.
Το μέλλον μάλλον που ποτέ του δεν υπήρξε δίχως χτες
πάνω σ’ ένα χτες που υπάρχει δίχως αύριο.

Πονάμε όταν γράφουμε...

Τα ουσιαστικά ρήματα παραμένουν άκλιτα
κι η ώρα που θα κληθούν οι κλίσεις άγνωστη.
Συντακτικό ασύντακτο και γραμματική τυφλή.
Η σκέψη δίχως ενορχήστρωση
κι ο λόγος που δεν λέχθηκε, ο τελευταίος θάνατος.

xiozil_2004