Που και που τους θυμάμαι…

Μιλώντας για τους δεινόσαυρους,
ανήκουν πλέον σ' ένα μακρινό παρελθόν.
Πρόλαβαν άραγε να μας πουν πως να χαιρόμαστε τ’ απλά πράγματα,
πώς να δεχόμαστε τον πόνο σαν αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μας
πώς ν’ αντιμετωπίζουμε αυτά που η επομένη μέρα κουβαλάει,
πώς να τα πολεμάμε, πώς να τ’ αγκαλιάζουμε,
πώς ν' ακούμε τα μηνύματα που μας στέλνει το κάθε κύτταρο;
()

Θυμάμαι την παγωμένη εποχή τους
την ραδιενέργεια που τους εκτόπισε,
τις μάνες που κλαίγαν για τα μικρά τους
τις κραυγές μπροστά στο επερχόμενο τέλος.
Το τέλος τους: η αρχή μιας εποχής νέας.
Δεν συναντήθηκαν ποτέ ο άνθρωπος και ο δεινόσαυρος.
Λες κι έπρεπε να εξαφανιστεί ο ένας
για να μπορέσει να υπάρξει ο άλλος.
Πόλεμος και μάχη που δινόταν χωρίς να δίνεται.
Δεν συναντήθηκαν ποτέ ο άνθρωπος και ο δεινόσαυρος.

_______________________________________

Που και που τους θυμάμαι…
Μ’ έμαθαν να χαίρομαι τ’ απλά πράγματα,
να τα βρίσκω με τον πόνο, να είμαι ετοιμοπόλεμη,
ν’ αγκαλιάζω τις ανατροπές της επόμενης μέρας
ν’ ακούω, ν’ αποδέχομαι, να θυμάμαι…

___________