αναφορά στο χτες

Paul Klee

Μια πολύ γεμάτη μέρα κλείνει με μια νύχτα που μοιάζει ατελείωτη. Γραφειοκρατικές υποχρεώσεις για το κλείσιμο κάποιων μετέωρων εδώ και καιρό εκκρεμοτήτων με οδήγησαν στην γειτονιά που διάνυσα τα πρώτα χρόνια της πορείας μου στον πλανήτη. Εννιά χρόνια απουσίας δεν είναι λίγα, ούτε και πολλά. Δεν μπορώ όμως να χωνέψω ότι μετά από εννιά μόνο χρόνια τίποτα δεν έχει μείνει ίδιο. Τίποτα απ’ όλα τα γνώριμα δεν ήταν στη θέση του. Μόνο το Δημαρχείο κι αυτό λες και αποτελούσε την εξαίρεση που ερχόταν να επιβεβαιώσει τον προηγούμενο κανόνα. Οι γνώριμες καθημερινές φιγούρες απουσίαζαν επιδεικτικά. Η γωνιακή χασαποταβέρνα τώρα ήταν καφέ-κρεπερί και το απέναντι καφενείο με τα πράσινα τραπέζια τσόχας, τράπεζα. Και παραδίπλα, εκεί που θα έπρεπε να βρίσκεται το μπακάλικο με τα Κρητικά προϊόντα, άλλη τράπεζα. Στο σημείο που ήταν άλλοτε το ψιλικατζίδικο του μπαρμπα-Μήτσου, είχε ανοίξει πρατήριο άρτου (ούτε καν φούρνος) ή μήπως το ψιλικατζίδικο ήταν εκεί που τώρα είναι η Vodafone; Στο καφενείο του Νίκου με τους υπέροχους μεζέδες της κυρα-Ντίνας σήμερα είναι τα γραφεία κάποιας εταιρείας και στο Τουριστικό γραφείο που νοικιάζαμε τα πούλμαν για τις σχολικές εκδρομές και διοργάνωνε και τα “καλοκαιρινά μπάνια”, κι εκεί πάλι τράπεζα.
Όπως φαίνεται όλα συνεχίζουν να αναπτύσσονται ακόμα κι όταν εγώ απουσιάζω... Δεν είναι όμως αυτός ο τόπος που γεννήθηκα, που έζησα, που θυμάμαι. Κι ούτε θέλω να θυμάμαι το νηπιαγωγείο που μ’ έβγαλε απ’ τα στενά όρια της οικογένειας, σαν το σημερινό εμπορικό κέντρο. Από την άλλη, αν εξακολουθούσε να υπάρχει κάποιος απ’ τους δικούς μου αγαπημένους σ’ αυτή την γειτονιά ίσως και να μπορούσα να την συγχωρήσω για τις τόσες αλλαγές που την έκαναν αγνώριστη. Τώρα είναι απλά μια ξένη...