____________________________
___ Όταν χρειάστηκε να γνωρίσω τον κόσμο πέρα από τον μαντρότοιχο της αυλής μας τα πράγματα δυσκόλεψαν. Και κυρίως εξαιτίας την Μαίρης.
Η Μαίρη ήταν η κόρη της κουμπάρας κι έμενε δυο τετράγωνα απ’ το σπίτι μας, στο δρόμο για το νηπιαγωγείο. Η Μαίρη δεν μου άρεσε γιατί συνέχεια έλεγε πως είναι πιο μεγάλη από μένα και όλοι της έλεγαν να με προσέχει όταν θα πηγαίναμε μαζί στο νηπιαγωγείο. Καθόλου δεν μου άρεσε αυτό, πρώτα γιατί αυτός ο ρόλος ήταν δικός μου -εγώ ήμουν μέχρι τώρα η μεγαλύτερη- και μετά γιατί μπορούσα να τα καταφέρω μια χαρά και μόνη μου. Ποιος τους είπε ότι χρειάζομαι κάποιον να με προσέχει; Όμως όλοι επέμεναν πως πρέπει να γίνουμε φίλες γιατί μέναμε κοντά και θα πηγαίναμε μαζί σχολείο κι η ανταλλαγή επισκέψεων ήταν μάλλον αναγκαστική.
Η Μαίρη είχε κι αυτή μια μικρή αδελφή, χωρίς όμως αδελφό ανάμεσά τους κι όταν ήταν η σειρά μου να πάω στο σπίτι της θέλησε να μου την γνωρίσει.
“Πώς την λένε;”, ρώτησα.
“Λέλα” μου απάντησε, και μου πήρε μερικά δευτερόλεπτα να συνέλθω…
Πώς μπορεί να έλεγαν έτσι ένα μωρό; Ήταν ένα σοκ για μένα η αποκάλυψη. “Λέλα” λέγανε την κομμώτρια που μας κούρευε και χτένιζε την μητέρα για τις γιορτές. Κάθε φορά που είχε κλείσει ραντεβού για κούρεμα ανακοίνωνε: “Θα πάμε στη Λέλα το απόγευμα.” Επιστρατεύοντας όλη μου την εμπειρία μου ήταν αδύνατο να καταλάβω αυτό που μόλις ξεστόμισε η Μαίρη… Εμένα κάθε τόσο με ρωτούσαν τι θα γίνω όταν μεγαλώσω, πάντα απαντούσα, αλλά ότι μου ερχόταν κάθε φορά.
Κι είμαι και μεγάλη, ξεκινάω το σχολείο…
“Καλά και πώς ξέρετε από τώρα ότι θα γίνει κομμώτρια;”, τόλμησα να ρωτήσω κι η Μαίρη παρ’ όλο που ήταν μεγαλύτερη δεν κατάφερε ποτέ να μου εξηγήσει… Ευτυχώς που υπάρχουν οι μαμάδες και μέχρι το βράδυ το μυστήριο είχε διαλευκανθεί.
[Πραγματικό γεγονός με δανεικά ονόματα]
Η Μαίρη ήταν η κόρη της κουμπάρας κι έμενε δυο τετράγωνα απ’ το σπίτι μας, στο δρόμο για το νηπιαγωγείο. Η Μαίρη δεν μου άρεσε γιατί συνέχεια έλεγε πως είναι πιο μεγάλη από μένα και όλοι της έλεγαν να με προσέχει όταν θα πηγαίναμε μαζί στο νηπιαγωγείο. Καθόλου δεν μου άρεσε αυτό, πρώτα γιατί αυτός ο ρόλος ήταν δικός μου -εγώ ήμουν μέχρι τώρα η μεγαλύτερη- και μετά γιατί μπορούσα να τα καταφέρω μια χαρά και μόνη μου. Ποιος τους είπε ότι χρειάζομαι κάποιον να με προσέχει; Όμως όλοι επέμεναν πως πρέπει να γίνουμε φίλες γιατί μέναμε κοντά και θα πηγαίναμε μαζί σχολείο κι η ανταλλαγή επισκέψεων ήταν μάλλον αναγκαστική.
Η Μαίρη είχε κι αυτή μια μικρή αδελφή, χωρίς όμως αδελφό ανάμεσά τους κι όταν ήταν η σειρά μου να πάω στο σπίτι της θέλησε να μου την γνωρίσει.
“Πώς την λένε;”, ρώτησα.
“Λέλα” μου απάντησε, και μου πήρε μερικά δευτερόλεπτα να συνέλθω…
Πώς μπορεί να έλεγαν έτσι ένα μωρό; Ήταν ένα σοκ για μένα η αποκάλυψη. “Λέλα” λέγανε την κομμώτρια που μας κούρευε και χτένιζε την μητέρα για τις γιορτές. Κάθε φορά που είχε κλείσει ραντεβού για κούρεμα ανακοίνωνε: “Θα πάμε στη Λέλα το απόγευμα.” Επιστρατεύοντας όλη μου την εμπειρία μου ήταν αδύνατο να καταλάβω αυτό που μόλις ξεστόμισε η Μαίρη… Εμένα κάθε τόσο με ρωτούσαν τι θα γίνω όταν μεγαλώσω, πάντα απαντούσα, αλλά ότι μου ερχόταν κάθε φορά.
Κι είμαι και μεγάλη, ξεκινάω το σχολείο…“Καλά και πώς ξέρετε από τώρα ότι θα γίνει κομμώτρια;”, τόλμησα να ρωτήσω κι η Μαίρη παρ’ όλο που ήταν μεγαλύτερη δεν κατάφερε ποτέ να μου εξηγήσει… Ευτυχώς που υπάρχουν οι μαμάδες και μέχρι το βράδυ το μυστήριο είχε διαλευκανθεί.
[Πραγματικό γεγονός με δανεικά ονόματα]
__________________
1 comment:
Μικρές αθώες ερωτήσεις μιας ακατανόητης πραγματικότητας.
Post a Comment