Πάρτυ γεννεθλίων:
Έχουμε ήδη μαζευτεί, εξαντλήσει τα θέματα της επικαιρότητας, έχουμε πει τις βλακείες και τις εξυπνάδες μας και φτάνει η στιγμή να κάτσουμε στο τραπέζι. Παραδοσιακά, όχι μπουφές κι ο καθείς μ’ ένα πιάτο στο χέρι. Δυο τραπέζια έχουν ενωθεί για να χωρέσουμε, η κατάσταση θυμίζει λίγο γάμο, αλλά τέλος πάντων.
Και ξεκινάω από το τιμώμενο πρόσωπο, τον εορτάζοντα, ας τον πούμε Στέλιο, και προχωράω εκ δεξιών. Δίπλα του ακριβώς ο φίλος του, ο Αποστόλης, με τον οποίο παίζουν που και που τα Σαββατοκύριακα. Κιθάρα ο πρώτος, μπουζούκι και μπαγλαμά ο δεύτερος. Βεβαίως… το πρόγραμμα είχε και ζωντανή μουσική, αλλά παρακάτω. Αφού φάγαμε πρώτα και καρδαμώσαμε. Συνεχίζω, τηρώντας σειρά καρέκλας, με την κοπέλα του Αποστόλη, την αφεντιά μου, την αδελφή του Στέλιου, εννέα συναδέλφους του (εδώ στρίβουμε τη γωνία-κορυφή των τραπεζιών και περνάμε στην απέναντι παράταξη), την ξαδέλφη του, την γιαγιά, τον παππού, την μαμά, τον μπαμπά και την κοπέλα του τιμωμένου προσώπου.
Τα φαγητά υπέροχα, η ατμόσφαιρα γελαδερή, ο παππούς με πέρασε για κάποια άλλη, ξανασυστηθήκαμε, ψυχικά τραύματα δεν μου άφησε, όλα καλά. Στο απόγειο του καρδαμώματος, κανείς δεν κατάλαβε από που ήρθε η τούρτα γιατί πριν δεν υπήρχε τούρτα στο ψυγείο. Δεν μας εμπόδισε αυτό να την τσακίσουμε. Τσακίσαμε και τα κανταΐφια. Αυτά ξέραμε πως υπήρχαν.
Φτάνει επιτέλους η στιγμή που οι μουσικοί της παρέας πιάνουν τα όργανά τους κι ο μπαμπάς το τραγούδι -πρώτη του συνεργασία μαζί τους- και το κέφι τραβάει την ανηφόρα. Η μαμά κι η μέλλουσα σύζυγος πηγαινοέρχονται συνεχώς, οι υπόλοιποι τραγουδάμε, χορεύουμε, αλλάζουμε θέσεις, σχολιάζουμε, γελάμε, ζητάμε τραγούδια, χειροκροτάμε κλπ. κλπ.
Με την κάθε ευκαιρία κάνει το σχολιάκι του ο μπαμπάς: “Άπαιχτος…”, “Για δες βρε τι κάνει…”, πάντα για τον Αποστόλη, τον φίλο του Στέλιου και ούτε μια φορά για τον ίδιο του το γιο. Ο παππούς μπαίνει κι αυτός στο παιχνίδι -φωνάρα, οφείλω να το παραδεχτώ- και κάπου εκεί ξεκινάνε κι οι κόντρες μεταξύ παππού-μπαμπά για το ποιος δεν έπιασε τον τόνο, ποιο θα είναι το επόμενο τραγούδι, το αν δέχονται παραγγελιές ή όχι κ.α.
Αρχίζω πλέον να καταλαβαίνω περισσότερα πράγματα για το μόνιμο στρεσάρισμα της μαμάς που έφυγε από τον έναν κυρίαρχο -δεν σηκώνω αντίρρηση- άντρα για να βρει έναν πανομοιότυπο, καταλαβαίνω την ένταση του Στέλιου που έχει να κάνει μ’ έναν πατέρα που σκορπίζει απλόχερα απόρριψη και ακόμα και στην “δική του ημέρα”, ψάχνει να βρει κάποιον άλλο να του πλέξει το εγκώμιο για να μην γίνει άμεσα απορριπτικός όπως τον υπόλοιπο καιρό, τη μέλλουσα που τρέχει πανικόβλητη, μιμούμενη τη μαμά, για να κερδίσει μια θέση που έτσι κι αλλιώς την έχει κερδίσει και όχι γιατί τρέχει πανικόβλητη, σκέφτομαι πόσο περίπλοκα καταφέρνουμε να κάνουμε ακόμα και τα πιο απλά πράγματα κι εκνευρίζομαι. Όχι δεν σταμάτησα να περνάω καλά, ούτ’ έγινε κάτι σημαντικό. Μάλλον εισέπραξα ένα κομμάτι της έντασης που πλανιόταν στον αέρα και το αισθάνθηκα σαν μια μικρή μουτζούρα πάνω σ’ έναν υπέροχο πίνακα.
Ήταν όμως τόσο εύκολο να μην υπάρχει…