Γέρασα μετρώντας τα φεγγάρια που φύγαν.Δεν σταμάτησα ποτέ να περιμένω τις νύχτες,
να τρέφομαι από τις ώρες τους,
να βλέπω κάθε πρωί το θάνατό τους,
ν’ ακούω τα επικήδεια τιτιβίσματα στο πάρκο:
“Ζω για να δω τα φεγγάρια που θα ’ρθουν...”.
xιοzίλ _______
2 comments:
Κάπως έτσι ζω και ‘γω
και δε γνωρίζω πότε γερνά τελικά ο άνθρωπος
όταν το σώμα αδυνατεί ν’ ανταποκριθεί
ή όταν η ψυχή δεν μπορεί να νιώσει πια.
Το σίγουρο είναι πως πεθαίνουν οι νύχτες
και πεθαίνοντας αφήνουν έναν μεγάλο σημάδι στις παλάμες
θαρρείς από σταυρό πυρωμένο.
Καμιά φορά μονάχα
παίρνω κι αγγίζω κάποιο παλιό σημειωματάριο
να μετρήσω ποιοι τελικά δεν ήρθαν κι απέμεινα να κοιτάζω
έτσι έρημος τα φεγγάρια
Κάθε τέλος, καινούργια αρχή. Έτσι που μερικές φορές είναι δυσδιάκριτα ακόμα και τα όρια τους: κι ο επικήδειος δεν μπορεί παρά να είναι ύμνος σ' εκείνα που έρχονται...
Post a Comment